Luis Figo
W ostatnich latach największym wydarzeniem związanym z rywalizacją dwóch najbardziej utytułowanych klubów Primera División był transfer Luísa Figo. Portugalski skrzydłowy będąc czołową postacią Dumy Katalonii zdecydował się na transfer do największego rywala. Publiczne zapewnianie lojalności w stosunku do katalońskiego klubu, a potem podpisanie wysokiego kontraktu w Realu Madryt wywołały wściekłość wśród Culés, kibiców Barcelony. Figo stał się w Katalonii wrogiem publicznym numer 1, a podczas jego pierwszego meczu w barwach madryckiego klubu na Camp Nou, na boisko poleciały butelki, telefony komórkowe, a nawet głowa świni.
Luis Enrique
Po rozpoczęciu kariery w 1989 roku w Sportingu Gijon, Luis Enrique spędził większość swojej kariery w dwóch największych klubach hiszpańskich: Realu Madryt (1991-1996) oraz w FC Barcelona (1996-2004). W 1996 roku nie przedłużył kontraktu z Realem i przez wolny transfer przeniósł się do Barcelony. Powodem odejścia z klubu było niezadowolenie ze sposobu traktowania przez zarząd i kibiców Realu. Pomimo tego na początku nie cieszył się dużą popularnością wśród katalońskich kibiców. Szybko jednak wywalczył sobie zaufanie dzięki wielkiemu zaangażowaniu w grę. Stał się jedną z największych gwiazd FC Barcelona na długie 8 lat. Bardzo szybko stał się jednym z największych Antimadritistów w drużynie z Katalonii, co demonstrował każdorazowo po zdobyciu gola przeciwko Realowi Madryt.
Alfredo Di Stefano
Pomimo tego, że Argentyńczyk to jeden z najlepszych, jeżeli nie najlepszy zawodnik Realu w historii, to najbardziej niezwykłe nie było samo jego przyjście, ale towarzyszące mu okoliczności. Zarówno Barcelona jak i Real Madryt były mocno zainteresowanie transferem Di Stefano po tym jak ich przedstawiciele widzieli go w akcji w barwach Millonairios. Barcelona wygrała wyścig o zawodnika płacąc River Plate, które było w posiadaniu piłkarza, 4 miliony peset. Argentyńczyk zdążył nawet zagrać dla Blaugrany w trzech towarzyskich meczach. Wyglądało na to, że oto kibice są świadkami narodzin nowego wspaniałego duetu, jaki miał stworzyć z węgierską gwiazdą Barcy, Kubalą. Wtedy właśnie Bernabéu użył swoich znajomości w kręgach władz, żeby dostać to czego chce. Minister sportu Hiszpanii błyskawicznie przeforsował prawo, na mocy którego w klubie może grać tylko jeden zagraniczny zawodnik. Barcelona mając w tej sytuacji do wyboru Di Stefano i swoją sprawdzoną gwiazdę, wybrała tego drugiego. Przypuszczalnie Barcelona dostała kuriozalną propozycję, żeby dzielić piłkarza między oba kluby. Miałby on grać w nich na zmianę po jednym sezonie. Dyrektor Barcelony uznał to za obrazę i kategorycznie odrzucił ofertę. W ten sposób Di Stefano stał się na wyłączność piłkarzem Realu. Sam zawodnik zapewne nie żałował swojej decyzji. Grając w Madrycie pięciokrotnie zdobył Puchar Europy, do tego stał się przekleństwem i katem swojego niedoszłego klubu. We wszystkich meczach El Clásico, w których wziął udział, zdobył łącznie 18 bramek, co czyni go najlepszym strzelcem w historii Gran Derbi.
Generał Franco
Dla Barcelony największym skandalem był półfnał Pucharu Króla w 1943 roku. W pierwszym meczu Barca wygrała u siebie 3-0, ale przed rewanżem w ich szatni pojawił się nieoczekiwany gość. Dyrektor Urzędu Bezpieczeństwa, José Finat y Escriva de Romani, oznajmił, że w razie zwycięstwa Barcelony nikt nie może im zapewnić bezpieczeństwa w czasie opuszczania stadionu. Przerażeni zawodnicy wzięli sobie do serca ostrzeżenie i już do przerwy przegrywali 8-0. Cały mecz zakończył się wynikiem 11-1. Afera ta jest przez Barcelonę traktowana jak polityczny skandal i rzeczywiście zasługuje na to miano. Jest to jednak jedyny realny przykład ingerencji władz w Gran Derbi. Teoria, że Real zaczął dominować w Hiszpanii pod rządami Franco z tego powodu, że był jego ulubioną drużyną, jest ogromnym uproszczeniem pomijającym wiele kluczowych faktów. Podczas trzydziestosześcioletnich rządów Franco Barcelona zdobyła 8 tytułów mistrzowskich i 9 Pucharów Generała, który osobiście wręczał im trofea. Nie wygląda to na szczególnie słaby okres w historii Barcy. Wprawdzie Real zdobył w tym czasie aż 13 tytułów mistrzowskich, ale odnosił też olbrzymie sukcesy na arenie międzynarodowej, na które Franco nie miał żadnego wpływu. W ciągu 35 lat od śmierci generała Real radził sobie jeszcze lepiej, zdobywając 16 tytułów mistrzowskich i 3 Puchary Europy
Ronaldo Luís Nazário de Lima
Piłkarz Barcelony, Realu Madryt, Interu Mediolan czy AC Milan. Ciężko utożsamiać go z którymkolwiek z wymienionych klubów, bowiem z jego biografii jasno wynika, że grał tam gdzie go chcieli i potrafili dobrze zapłacić. Nie ma wątpliwości, że był to zawodnik o nieprzeciętnych umiejętnościach, jeden z najlepszych napastników w historii. Jego największą zmorą były kontuzje, które dość skutecznie hamowały jego rozwój i karierę.
Casillas i Xavi
Hiszpańscy piłkarze Iker Casillas i Xavi Hernandez otrzymali wspólnie prestiżową nagrodę Księcia Asturii, która jest przyznawana dorocznie za znaczące osiągnięcia w ośmiu kategoriach, w tym w sporcie. Obaj piłkarze przyjaźnią się od mistrzostw świata do lat 20, które zostały rozegrane w 1999 roku w Nigerii.
Bernd Schuster
W lecie 1980 roku przeniósł się do Barcelony. Początki w Katalonii były jednak trudne, gdyż Niemiec stracił rok na leczeniu poważnej kontuzji, którą spowodował słynący z brutalnej gry piłkarz Athletic Bilbao - Andoni Goicoetxea - ten sam, który doprowadził do poważnej kontuzji Diego Armando Maradonę. Po ośmiu latach spędzonych w szeregach Blaugrany, Schuster przeniósł się do największego wroga - Realu Madryt, co wywołało spore kontrowersje w całej Hiszpanii. Na Bernabeu grał przez dwa lata i wygrał m.in. dwukrotnie mistrzostwo Hiszpanii.
Michael Laudrup
W 1989 roku został zawodnikiem Barcelony, prowadzonej wówczas przez Holendra Johana Cruyffa. Laudrup obok Bułgara Christo Stoiczkowa oraz holenderskiego obrońcy Ronalda Koemana był liderem zespołu, który cztery razy z rzędu zdobył tytuł mistrza Hiszpanii. Kiedy w 1994 roku stracił miejsce w podstawowej jedenastce i nie wystąpił w przegranym 0:4 finale Ligi Mistrzów z A.C. Milan przeniósł się do największego rywala drużyny z Katalonii, Realu Madryt. W sezonie 1994-95 Real zdobył mistrzostwo kraju, przełamując tym samym długoletni prymat Barcelony.
Ricardo Zamora
Swą karierę rozpoczął w Espanyolu Barcelona w 1916 roku, by w 1919 przenieść się do zespołu lokalnego rywala, FC Barcelona. Grając w tym klubie, zadebiutował w meczu międzypaństwowym 28 sierpnia 1920 r., podczas IO w Antwerpii (zwycięstwo 1:0 z Danią). Zamora dwukrotnie zwyciężył z Barceloną w rozgrywkach Copa del Rey. Następnie, w 1922 r., powrócił do Espanyolu, odnosząc kolejny triumf w tych rozgrywkach w 1929 r. W tym samym roku był częścią reprezentacji narodowej, która pokonała Anglię wynikiem 4:3. Była to pierwsza porażka Anglików z zespołem spoza Wysp Brytyjskich. Ciekawostką może być fakt, że Zamora grał w tym meczu, mimo iż w trakcie gry złamał mostek. Pod koniec roku 1929 Zamora opuścił Espanyol po raz drugi, przenosząc się do Realu Madryt, gdzie święcił największe sukcesy w swojej karierze. Pomógł Królewskim zdobyć pierwsze w historii tego klubu mistrzostwo kraju w sezonie 1931/1932, i obronić je rok później. Zdobył też kolejne dwa Puchary Króla.
Josep Samitier
Hiszpański piłkarz i trener piłkarski narodowości katalońskiej. Samitier występował m.in. w FC Barcelona i Realu Madryt, trenował Atlético Madryt, OGC Nice (również jego były klub) i FC Barcelona, pracował jako skaut w FC Barcelona i Realu Madryt. 21 razy wystąpił w reprezentacji Hiszpanii.
Piłkarze, którzy grali dla obu klubów
Alfonso Albéniz (z Barçy do Realu) (1902)
Luciano Lizarraga (z Realu do Barçy) (1905)
Charles Wallace (z Barçy do Realu) (1906)
José Quirante (z Barçy do Realu) (1906)
Alfonso Albéniz (z Barçy do Realu) (1911)
Arsenio Comamala (z Barçy do Realu) (1911)
Walter Rozitsky (z Barçy do Realu) (1913)
Josep Samitier (z Barçy do Realu) (1932)
Alfonso Navarro (z Barçy do Realu) (1950)
Justo Tejada (z Barçy do Realu) (1961)
Evaristo de Macedo (z Barçy do Realu) (1962)
Fernand Goyvaerts (z Barçy do Realu) (1965)
Lucien Muller (z Realu do Barçy) (1965)
Bernd Schuster (z Barçy do Realu) (1988)
Luis Milla (z Barçy do Realu) (1990)
Gheorghe Hagi (z Realu do Brescii, następnie do Barçy) (1994)
Fernando "Nando" Muñoz (z Barçy do Realu) (1992)
Michael Laudrup (z Barçy do Realu) (1994)
Robert Prosinečki (z Realu Madryt do Oviedo, następnie do Barçy) (1995)
Luis Enrique (z Realu do Barçy) (1996)
Daniel García Lara (z Realu Madryt do Realu Mallorca, następnie do Barçy) (1999)
Luís Figo (z Barçy do Realu) (2000)
Albert Celades (z Barçy do Celty Vigo, następnie do Realu Madryt) (2000)
Alfonso Pérez (z Realu Madryt do Realu Betis, następnie do Barçy) (2000)
Ronaldo (z Barçy do Interu, następnie do Realu) (2002)
Samuel Eto'o (z Realu Madryt do Realu Mallorca, następnie do Barçy) (2004)
Javier Saviola (z Barçy do Realu) (2007)
Niektóre fragmenty zostały zaczerpnięte z www.wikipedia.org.
